دنیای امروزی که ما در آن زندگی میکنیم بر پایه انتقال سریع دادههای عظیم بنا شده است. چندی پیش انتقال اطلاعات از یک دستگاه به دستگاه دیگر به وسیله کابلهای مسی انجام میشد. در سالهای اخیر فیبرهای نوری جانشین کابلهای مسی شدهاند و به دلیل پهنای باند بسیار بالا به مهمترین ابزار انتقال اطلاعات تبدیل شدهاند.
کابل فیبر نوری یکی از اجزای کلیدی شبکه نوری است. انواع مختلف فیبر نوری برای کاربردهای متفاوت استفاده میشوند. در این مقاله به بررسی تفاوت پچ کوردهای سیمپلکس و داپلکس میپردازیم.
در هر شبکه با توجه به نوع معماری، محیط نصب و کاربردهای خاص آن شبکه، انوع مختلف کابلها جهت استفاده، تعیین میشوند. برای جلوگیری از آسیبهای احتمالی فیبر مانند رطوبت، آتشسوزی یا خرابی توسط حیوانات، بسیاری از کابلهای فیبر نوری با طراحی و کاربردهای متفاوت وارد بازار شدهاند که شامل کابل تایت بافر (tight buffered)، کابل لوز تیوب (Loose Tube)، کابل توزیع (distribution)، کابل ribbon و ... است. امروزه متداول ترین کابلهای فیبر استفاده شده در محیط بیرونی کابلهای لوز تیوب هستند. در این مقاله به معرفی کابل های لوز تیوب میپردازیم.
فیبر نوری به دلیل ظرافت بالا، نیاز به محافظت فیزیکی دارد. به این منظور فیبرهای نوری را به صورت کابل تولید میکنند. در این مقاله، مزایای استفاده از کابل های فیبر نوری را بررسی خواهیم کرد، سپس طبقه بندی کابل های فیبر نوری طبق استاندارد طراحی آنها را مرور خواهیم کرد.
برای اتصال دو رشته فیبر نوری به یکدیگر دو روش وجود دارد. اتصال فیوژن (Fusion Splice) و اتصال مکانیکی (Mechanical Splice). در این نوشتار نگاهی به تکنیکهای مورد استفاده میاندازیم و در آخر مقایسهای بین این دو روش انجام خواهیم داد.